Tego dnia, w 1876 roku, urodził się Konstanty Zakrzewski, polski fizyk. Zajmował się głównie optyką i elektronową teorią metali. Już na studiach zwrócił na siebie uwagę talentem doświadczalnika – został demonstratorem uniwersyteckiego laboratorium fizycznego, co wtedy było dla studenta niezłą fuchą 😉 Po doktoracie wyjechał do Holandii, gdzie zajmował się kriofizyką, a nawet współpracował z Heike Kamerlinghem Onnesem (ten od nadprzewodnictwa). Niestety, po powrocie do Polski nie mógł kontynuować badań nad niskimi temperaturami (brak środków finansowych), to też zajął się badaniami nad własnościami elektrycznymi materii, a dokładnie doświadczalną weryfikacją teorii Lorentza i modelu Drude’go. W tamtych czasach jedyną dokładną metodą do pomiaru stałych optycznych metali była elipsometria. Zakrzewski wprowadził do tej techniki nowy rodzaj analizatora eliptycznego, który korzystając z metody półcieniowej był dokładniejszy i nie wymagał kalibracji. W literaturze można spotkać to rozwiązanie właśnie jako „analizator Zakrzewskiego". Równolegle też prowadził badania nad propagacją fal radiowych, efektem Kerra i promieniowaniem kosmicznym. Po II WŚ, w 1947 roku utworzył Stację Badań Promieniowania Kosmicznego.
